Op 19 oktober 2006 stond Sliedrecht 4 op de agenda van het derde. Omdat ik wel nieuwsgierig was hoe dit team het er in mijn afwezigheid van af zou brengen heb ik Hans Dijkers gevraagd of ik niet eens mee kon. Dat kon op voorwaarde dat ik het verslag maakte. Aangezien vrijwilligerswerk hoog in
mijn vaandel staat en ik mij voor mijn oude club graag volledig weg wil cijferen, heb ik Hans maar zijn zin gegeven. Vandaar deze gastcolumn van mij.
Met Hans reed ik naar de verzamelplek. Onderweg hebben we flink geroddeld over het totale ledenbestand. Ik ben dus weer helemaal bij. Op de verzamelplek bleek iedereen op één na al aanwezig te zijn. Namen zullen we maar niet noemen maar toen Bert kwam, karden we naar Sliedrecht. Nu ben ik gek op een stukje sightseeing maar de trip van deze avond sloeg alles. Hans meende er goed aan te doen om niet –zoals gebruikelijk- de kortste omweg te nemen maar om ons wat meer van het land te laten zien. Daar kwamen we pas achter toen we bijna de aapjes in de dierentuin van Antwerpen een hand konden geven. Ik had er al spijt van geen noodrantsoenen of een survival kit te hebben meegenomen. In Sliedrecht aangekomen moesten we nog zoeken. Natuurlijk liepen we verkeerd, zodat we al met al om kwart over acht aankwamen. Men was daar zo sportief geweest om te wachten met het indrukken van de klok.
De start van iedereen was pittig en zeker niet afwachtend. Vooral Jan Walschots viel op. Binnen een paar zetten stonden de stukken van hem en die van zijn tegenstander zich op het middenveld te verdringen. Het deed mij sterk denken aan het spelletje waarbij –zonder dat de ander het kan zien- beide spelers een minuut de tijd krijgen om een stelling op te zetten; vervolgens wordt de afscheiding opgetrokken en barst de strijd los. Ook bij Hans gebeurde zo iets. Wouter Razenberg deed zijn naam eer aan door binnen een mum van tijd een stuk en enkele pionnen voor te staan. Han begon moeilijk omdat hij het begrip “sportief†invulde met het weggeven van een stuk. Later herstelde hij de situatie keurig. En dan Bert. Het zit Bert niet mee. Bert moest voor de tweede keer tegen een vrouw spelen. Tijdens een korte pauze ontvouwde Bert mij zijn visie daarbij. Schaken tegen een vrouw moet je -volgens hem- zien als een puur zakelijke interactie tussen twee mensen (een daarvan is dan die vrouw van Bert) waarbij het de bedoeling is om binnen een zo kort mogelijke tijd de stukken van die dame in de doos te retourneren. Voor iedere man zou dat met de tegenstander van Bert niet meevallen. Het was een bloedmooie meid waarvan Hans Dijkers mag dromen dat hij die bij Stansco tegen komt. Zo niet Bert. Hij had zich zo’n ijzige pose aangemeten dat een pinguïn op de Zuidpool er een extra hempie bij aan zou doen (gezien het gegeeuw van de dame in kwestie had ook zij bepaalde filosofieën over Bert). Een remiseaanbod werd door onze koene ridder afgewezen. Dat had ik ook gedaan als ik consequent –net als Bert-Bert Wortels door mijn tegenstander zou worden genoemd. Jelle Versluis speelde een leuke aanvallende partij. Op een gegeven moment beschikte hij nog over twee paarden en zijn tegenstander over twee lopers. Altijd leuk voor spanning. Carel had het niet zo eenvoudig. Een vrij taaie stelling. Op een gegeven moment verzuimde zijn tegenstander volgens een aantal omstanders de dame te verzilveren (volgens Carel klopte dat niet). Het zou dan direct afgelopen zijn geweest. Na verloop van tijd druppelden de uitslagen binnen: Wouter, Jelle, Han wonnen, Rob Hoogland liet zich met een mat verassen. Carel pakte de winst op een fraaie wijze. Ook Bert wist zijn partner een koude douche te geven door te winnen. Jan kreeg -na lang nadenken van zijn tegenstander- remise. Hans had op zijn bekende wijze een enorme Chinese muur opgeworpen. Het stond potremise. Over pot gesproken. Slechts weinigen weten dat Hans het op Stansco waagde om een lesbische tegenstander met de vriendelijke vraag: “heb je zin in een pot†tot een partijtje schaak te verleiden. Je kunt je afvragen wat hij had gedaan als ze geaccepteerd had!
Al met al was het een leuke avond die goed eindigde met 6-2. Normaal gesproken zou het hiermee afgelopen zijn geweest. Zo niet met mensen als Hans en Bert in de auto. Hans reed weer hopeloos verkeerd in Sliedrecht. Hij heeft een richtingsgevoel als een ijsbeer in de Sahara die overdag in een zandstorm op de sterren zijn weg tracht te vinden. Daarbij aangemoedigd door Bert die schrander opmerkte dat de Rembrandstraat in de schildersbuurt lag. Blij dat ik uit kon stappen zat dit avontuur er weer op. Dat wil zeggen: ik vond het weer zo aardig dat ik mij de dag later weer als lid van SVN heb aangemeld. Rare lui die schakers, maar ik mag ze wel.
{moscomment}