De Enkhuizer Almanak had zacht winterweer voorspeld; met een beetje dichterlijke vrijheid kon de eerste echte lente-dag van het jaar daar best onder geschaard worden. De vorige match hadden we met 4-4 afgesloten, met een winst zouden we veilig zijn van degradatie.
We speelden met één invaller (althans, dat dacht ik). Han was verhinderd, en in Wilfried hadden we een prima invaller. Even nadat wedstrijdleider Leen onze gasten van Onesimus welkom had geheten, kwam Richard hijgend binnenstormen om te melden dat hij niet kon spelen. De arme drommel had zich thuis buiten gesloten, en ging eerst dat probleem oplossen. Zo toverde Leen zich om van wedstrijdleider tot invaller, en offerde Ben zich op om het wedstrijdleiderschap over te nemen. Zo gezegd, zo gedaan, de wedstrijd kon nu echt van start.
De tegenstander van Johan maakte een fout, en liet blijken daar zelf niet tevreden mee te zijn. De stukken werden met onnodig veel kracht op het bord gesmeten; de hangende lichaam zakte steeds ongeïnteresseerder onderuit. Johan – de rechtschapenheid zelve – wond zich danig op over het prolurkse gedrag van zijn opponent. Gelukkig wist hij zijn ergernis om te zetten in korte metten: de eerste zege was een feit.
Hoe goed het begin ook was, daarna ging het bergafwaarts. Leen kwam helemaal niet onaardig uit de opening, maar verloor ergens een stuk. Het eindspel was daarna een koud kunstje voor zijn tegenstander. Broer Cees ging het uiteindelijk niet beter af. Na een dynamisch middenspel met allebei een dame, een licht stuk en wit een pionnetje meer bleek het met zwart net niet te houden.
De partij van Edo leek aanvankelijk meer op een wedstrijd vier-op-een-rij, maar gelukkig weten we dat Edo het niet van zijn openingskennis moet hebben. Hij worstelde zich aardig uit de ruimteproblemen, en kreeg een remise aangeboden. Inmiddels verkeerden alle overgebleven borden in min of meer zwaar weer. Edo denkt altijd in het teambelang, en speelde dus door. Dat liep echter niet goed af, niet veel zetten laten moest Edo na een foutje opgeven.
We stonden met 1-3 achter, het zag er niet goed uit. Zo dacht Onesimus er kennelijk ook over: ondanks een kwal voorsprong bood de tegenstander van Wilfried remise aan. Omdat in de degradatiestrijd alle halfjes kunnen tellen, werd het aanbod aangenomen.
Kort daarna tikte Jeroen zijn zege binnen. Jeroen had kort voor de wedstrijd aangekondigd zich voorgenomen hebben te winnen, omdat hij ontevreden was over zijn resultaten van de afgelopen weken. Helemaal goed gevolgd heb ik het niet, maar ik geloof dat met een fraaie combinatie Jeroen’s voornemen verwezenlijkt werd. Doe mij vaker zulke voornemens.
2,5-35 achter, met nog twee borden in het spel. Rob’s koningsstelling stond danig onder druk, en datzelfde gold voor Léon. Zijn tegenstander had al aardig wat tijd gebruikt, en dan wil het weleens helpen wat (minder goede maar) complexe zetten in de stelling te brengen. Dat hielp, want plots zag hij mat in drie over hoofd. Léon gelukkig niet, en zo was een uitermate gelukkig punt binnengesleept.
Niet veel later werd het wonder van Nieuwerkerk voltooid. Rob had zich taai verdedigd, en zijn tegenstander liet zich vervolgens door hem in de luren leggen. Ik heb Rob té vaak door een schwindel zien winnen om nog te durven beweren dat het geluk is. Integendeel: het is een kwaliteit die ons al menig punt heeft opgeleverd. En in dit geval ook de wedstrijdpunten.
Voor de poorten van de hel weggesleept, maar SVN1 heeft zich gehandhaafd. Met nog één wedstrijd te gaan; tegen Dordrecht kunnen we vrijuit spelen. Een goed voornemen: laten we die maar winnen.